Porto Viego

Vrijdag 29 juli

Vandaag is het een reisdag. We moeten om 9:00u weer in de boot om uit het tropisch regenwoud te komen. Na een uur met de boot, anderhalf uur met een grote bus en drie uur met een kleine bus, komen we aan op ons volgende stekkie. De plaats het Puerto Viego. Het wordt bewoond door mensen uit Jamaica. Mannen met lange dreadlocks op cruiserfietsen, veel tentjes met muziek a la UB40 en veel backpackers. Het doet gezellig aan. We installeren onze spullen op de kamer en zijn er snel weer uit. Het is een beetje krap en dat is niet heel handig met vijf personen...... We nemen een duik in het zwembad, eten wat in een gezellig restaurantje en duiken ons bed in. De afgelopen dagen waren best vermoeiend, dus een lange nacht kunnen we wel gebruiken.

Zaterdag 30 juli.

We ontbijten in het restaurantje van ons hotelletje. Er is geen keus; drie geroosterde stokbroodjes, drie stukjes fruit, wat wittige frummels omelet, een klodder ananasgelei, rauwe kaas en een stukje boter. Gezellig op een bord gesmakt. Wij hebben meteen drie kinderen die geen trek hebben. Op zich wel begrijpelijk, het oog wil ook wat. Toch eten we datgene wat ons lekker lijkt. En Tijn heeft z'n pot pindakaas weer bij zich, dat maakt veel goed. Ook de twee kleine toekans in de boom een stukje verder maken veel goed.

Na het ontbijt gaan we fietsen huren. Vlak naast ons hotel zit een fietsverhuur. Allemaal cruisers, we passen straks helemaal bij het straatbeeld. Voor Tijn hebben ze wel een fiets, maar die is aan de grote kant. Dan blijkt ook de band lek te zijn. De fietsverhuurder is een jongen van begin twintig. Hij zweet als otter terwijl hij druk bezig is met het bandje te verwisselen. Oh jee, nu is hij ook nog een onderdeel kwijt. We helpen allemaal zoeken, vinden zes fietsventielen, maar niet het stukje wat hij zoekt. Het kinderzitje wat hij heeft is ook stuk, dus we moeten verder zoeken naar fietsen. In het dorpje vinden we al snel een fiets met kinderzitje. André huurt met Tijn die fiets, terwijl wij terug lopen naar de jongen met de andere fietsen. Ik moet eerst mijn paspoort halen, anders krijgen we de fietsen niet mee. Nadat ik dat gedaan heb is André nog steeds niet terug. Waarschijnlijk eerst nog even pinnen. Dit is echt het duurste land waar we ooit geweest zijn. Een bolletje ijs kost hier tussen de twee en een halve dollar en de vier dollar. Het eten is ongeveer net zo duur als in Nederland. Wij zijn Azië gewend, dus we moeten hier wel even wennen. Als je goed zoekt, kun je iets goedkoper eten. Wij zoeken dus goed. Een ijsje kopen we in de supermarkt, dat scheelt de helft.

Uiteindelijk komt André zonder geld terug bij de fietsverhuur. De geldautomaat deed het niet. We kunnen de fietsen niet betalen. Gelukkig krijgen we ze toch mee met de belofte ze eind van de middag te komen afrekenen. Terwijl we op de fiets stappen begint het te regenen. Eerst zacht, dan hard. Binnen korte tijd zijn we doorweekt. We zijn onderweg naar het rescuecentre. Drijfnat komen we aan, net op de tijd voor de laatste rondleiding van die dag. We krijgen de verhalen te horen van de jonge dieren die hier zitten. Een jonge jaguar is al drie keer in het wild uitgezet, maar komt steeds weer terug. De laatste keer at hij alle kippen op van de buren, de rekening ging naar het opvangcentrum. De phyton is er terecht gekomen omdat een vrouw belde dat een slang haar kat had opgegeten. Ze wilde de kat graag redden, maar tegen de tijd dat hulp ter plekke was, zat de kat al in de maag. Helaas. Er zijn heel veel jonge aapjes die zonder moeder in het oerwoud gevonden zijn. Zo klein dat ze met een spuitje melk krijgen en pampers om hebben. Er zijn hele kleine luiaards. De moeders gebruiken de elektriciteitskabels om van de ene boom naar de andere te klimmen en worden soms geëlektrocuteerd. Ook krijgen ze soms babyluiaards binnen die weer terug moeten naar de plek waar ze gevonden zijn. Mensen vinden de luiaards op de grond bij een boom, kijken niet omhoog en zien dus ook niet dat de moeder onderweg is naar beneden. Ze doet er drie uur over om uit de boom te klimmen, dus het babyluiaardje ligt er wel even. Om je heen kijken dus als je een luiaardje vindt. Het is een schattig gezicht al die jonge dieren. Het mooie is dat ze alle dieren proberen terug te zetten in de natuur. In de regen fietsen we weer terug naar het hotelletje. Het is zelfs een beetje koud als je doorweekt bent.

's Middags fietsen we weer naar het dorpje. De kids spelen in de zee terwijl wij een kopje koffie drinken. Het is weer droog. Gelukkig, want met regen is het wel een stuk somberder. We hebben ook gepind, dus kunnen we onze fietsen gaan betalen. De jongen heeft de hekken dicht en zit met zijn vrienden te roken. De wietlucht dampt je tegemoet. Betalen kan altijd. Nu maar hopen dat hij morgen nog weet dat we betaald hebben....