De eerste dagen

11 juli

Vroeg op! We worden om acht uur opgehaald, dus om half zeven gaat de wekker. Ik kom moeilijk mijn bed uit. Ik heb erg slecht geslapen. Om half vijf heb ik de imam nog horen zingen (hoewel ik zingen echt een te mooi woord vind voor wat er door de lucht schalt) en daarna ben ik toch weer in slaap gevallen. Dan is half zeven toch te vroeg. Na een warme douche ben ik aardig wakker. We beginnen maar met een stevig ontbijt. Het is ongelofelijk wat je hier ' s ochtends kunt krijgen. Behalve het Chinese buffet, is er ook een Indonesisch buffet en een broodbuffet. Vers fruit, fruitshakes, cornflakes, maar ook suikerspinnen en donuts. Ik verzin het niet! Gelukkig hoeven we niet uit te leggen dat we de suikerspinnen echt teveel van het goede vinden. Maar dan blijft er nog heel veel over wat allemaal even lekker is.

Dan vertrekken we naar de bergen. De reis duurt ongeveer anderhalf uur. De stad is echt druk. Honderden brommers, verkopers voor de stoplichten, veel vrachtwagens en auto's. En allemaal onderweg. Net als wij... Op een gegeven moment slaan we af richting de bergen. Nu kunnen we genieten van het uitzicht. Het is nu de droge tijd, maar ook hier is, volgens de gids, het weer van slag. Het is bewolkt en het regent af en toe. Tot nog toe hebben we het nog niet echt heel heet gehad. We rijden door de rijstvelden. Je kunt zien dat er op veel plekken net geoogst is. Het land is leeg en langs de weg liggen kleden waarop de rijst aan het drogen is. Op sommige velden wordt er alweer hard geploegd om de grond klaar te maken voor de volgende beplanting, op sommige velden staan de nieuwe rijstplantjes net weer in de grond en op sommige velden staat de rijst hoog. Klaar om geoogst te worden. Zo hier en daar zien we mensen aan het werk. Een zwaar leven als je zo je brood moet verdienen. Langzaam komen we steeds hoger en hoger. Uiteindelijk zijn we op de plaats van bestemming. We gaan cave tubben.

Maar wat is dat dan? In een rubberen band ga je 350 meter in het water door een grot en daarna nog een kilometer de rivier af. Het lijkt bij aankomst niet zo druk, maar daar vergissen we ons in. Schijnbaar heeft het schoolreisje het kaartje ergens anders opgehaald. Als we de rivier instappen, staat er aan de overkant een groep van zeker honderdvijftig kinderen. Allemaal met lange broek en trainingsjasje aan en daaroverheen een zwemvest. Ik vond ons met ons UV-shirtje aan goed bedekt, maar nu voel ik me toch enigszins bloot. Alle kinderen van het schoolreisje stappen in de band en geven elkaar een hand. Een mooi gezicht, die slinger van al die kinderen. Wij schuiven er met een slinger van vijf bandjes een beetje tussen. In de grot nestelen zwaluwen en er hangen heel veel vleermuizen. We praten maar niet teveel... stel dat je net je mond opendoet als er een iets laat vallen. Langzaam dobberen we richting de uitgang. Op het eind mag je nog van de rotsen in het water springen. Eerst gaan alleen Floortje en Sam, maar Tijn wil dit natuurlijk ook proberen. En ja hoor. Daar gaan ze... om de beurt met een plons het water in.

Om bij de rivier te komen moeten we eerst een stukje met een open auto, waar ook de banden ingeladen worden. Soort veetransport, maar dan anders. De omgeving is prachtig. Eucalyptusbomen en rijstvelden. Wij hobbelen er mooi tussendoor. Dan weer de rivier op. De banden worden weer aan elkaar vast gemaakt en daar gaan we. Er is nul komma nul stroming. Onze gids trekt ons door het water. Halverwege is een watervalletje waar je weer van een platform af mag springen. Joehoe! Weer een beetje actie in de tent!
Tijn, Sam en Floortje springen een paar keer en dan gaan we het laatste stukje de rivier af. De banden worden weer in de auto geladen en dan rijden we weer terug naar het startpunt. Onze gids staat ons alweer op te wachten. Op de terugweg bezoeken we nog een restaurantje met uitzicht over Yogyakarta. Stoelen zijn er niet, dus zitten we op de grond terwijl we een gebakken kippetje eten en wat rijst. Daarna terug naar het hotel om nog even in het zwembad te duiken. We eten in het hotel. De puf om nog de stad in te gaan ontbreekt. Misschien morgen......

Tijn is druk met de vissen in de lobby van het hotel. Hij weet al precies hoe je om vissenvoer moet vragen, want als ik aan hem vraag wat hij dan zegt, zegt hij: "Can you have fishfood please?". Ik vind het zo schattig klinken, dus vraag ik nogmaals aan hem wat hij dan zegt. "Thank you!". Dat doe je netjes Tijn! De schildpad die tussen de vissen zwemt heeft zelfs een naam gekregen: Schildmeneer Padman. En Tijn weer precies waar hij 's ochtends vaak zit en waar hij 's avonds zit. Met z'n drieën vangen ze de minivisjes, om ze daarna weer tussen de koikarpers terug te zetten.




12 juli - Borobudur (André)

De Borobudur staat vandaag op het programma. Eén van die must-see attracties van Java. Naar Java zonder de grootste en indrukwekkendste tempel van het eiland te hebben gezien kan echt niet. Dus daar gaan we met in het achterhoofd dat de kids het waarschijnlijk snel voor gezien zullen hebben. Decky ons chauffeur haalt ons om 9 uur op dus we hebben tijd om ons wederom tegoed te doen aan het overweldigende ontbijt buffet. We horen Nederlanders zeggen: "er is zoveel keus dat ik gewoon een broodje met een plakje kaas en een eitje hebt genomen". Klopt, te veel keus maar daar heb ik niet zo'n moeite mee. De ene dag een ommeletje de andere dag fried noodles en nasi goreng. Heerlijk... Maar goed het gaat dus om ons tripje naar de Borobudur. Na een uurtje rijden door het drukke verkeer van Jogya arriveren we bij de ingang van het tempel complex. Zo, best druk hier. De parkeerplaats staat lekker vol. Veel toeristen, maar ook veel locals en uiteraard massa's verkopertjes. We hebben besloten op eigen houtje zonder gids rond te gaan lopen. Dan hebben we de tijd aan ons zelf en hoeven we geen te uitgebreid verhaal in half bakken Engels aan te horen. Doen we de kinderen ook geen plezier mee. Dus snel de kaartjes kopen en aan de wandel. Al snel doemt een enorme tempel voor ons op met een trap naar boven waar honderden toeristen op staan. We nemen de trap tot zeg maar de eerste verdieping en slaan dan rechts af waar het en stuk rustiger is. Je kunt zo rondom te tempel lopen en er blijken nog meer trappen te zijn naar boven waar je zo door kunt lopen. Handig! De tempel is groot en de kinderen klimmen en klauteren overal op, wat niet helemaal de bedoeling is maar het wordt oogluikend toegestaan. Er zijn ook genoeg andere toeristen die allerlei fratsen uithalen voor de perfecte selfie dus het valt niet echt op. Mirjam en ik vinden allebei dat we enigszins verwend zijn door wat we al aan tempels hebben gezien de afgelopen jaren dus we zijn niet enorm onder de indruk. De Angkor Wat tempels in Cambodja waren veel afwisselender en spectaculairder, ook voor Floortje, Sam en Tijn. Het is ook erg heet dus we zijn redelijk snel uitgekeken. Onderaan de tempel ontdekken we nog een paadje onhoog en komen dan op een heuvel met mooi uitzicht op de Borobudur. En dan komen er ook nog eens 3 olifanten langs met toeristen op hun rug. Mooi plaatje. Dan is het genoeg. Het zwembad van het Hyatt hotel met toffe glijbaan roept. Maar uiteraard kun je het complex niet zomaar verlaten. Eerst nog verplicht via de "zo zie je alle kraampjes" route. Honderden verkopertjes proberen van alles en nog wat, eetbaar en niet eetbaar te verkopen. Gelukkig zijn ze niet super opdringerig. De Indonesiërs zijn echt wel vriendelijk en lachen eigenlijk altijd. Vooral Sam en Tijn willen alles wel kopen. We weten ons vlug tussen alle kraampjes door te manoeuvreren en komen Decky tegen vlakbij de parkeer plaats. Zo, dit kunnen we ook weer afvinken. Hop de auto in en op naar de pool!

De rest van de middag liggen mirjam en ik nog lekker in het zonnetje bij het zwembad en gaan Floortje, Sam en Tijn nog 342 keer van de waterglijbaan.

Het hotel biedt een shuttle aan naar dé winkelstraat van Jogya: Malioboro Road. Daar moeten we natuurlijk nog even een kijkje nemen. Dus om 18.00 zitten we, nadat we ons nog even tegoed hebben gedaan aan al het lekkers in de regency club van het hotel, in het busje naar downtown Jogya. Dat blijkt een hele onderneming. Wat druk! Niet normaal. De straat waar we uiteindelijk na bijna 3 kwartier gedropt worden is een lange straat met aan weerszijden shopjes en restaurantjes. En in het midden een 2 baansweg met een oneindige stroom auto's, bussen, paardenkarretjes, brommers en riksja's. Veel kabaal en uitlaatgassen dus. We duiken een lokale shoppingmall in en kijken wat rond. De kinderen ontdekken een kraampje waar ze hele bijzondere ijsjes maken. Te lastig om zo uit te leggen maar ik heb foto's en een filmpje. De kinderen een ijsje, wij een bakkie. Dus bestel ik in een koffietentje 2 machiato's. Het goed nieuws is dat ik er 2 gratis donuts bij krijg, het slechte nieuws dat de machiato's niet meer zijn dan een heeele sterke espresso in een kopje ter grootte van een eierdopje met een zeer minimaal laagje melk. Zelfs voor mij te sterk... Morgen maar weer een lekkere koffie bij het ontbijt. We lopen nog wat rond en vinden tussen het enorme aanbod aan spullen echt helemaal niets wat ons aanstaat. Wat verkopen ze hier een zooi! Niet normaal. We zijn er klaar mee voor vandaag maar moeten nog een half uurtje wachten op de shuttle terug naar het hotel. Dus we gaan gewoon maar zitten en kijken. Genoeg te zien...

De shuttle is op tijd maar dan moeten we ons nog een weg banen tussen al die andere weggebruikers. Het kost ons ongeveer 20 minuten om een stukje van 500 meter af te leggen. Bijna een uur later zijn we weer in het hotel. Wat een rust hier. Heerlijk. Snel de kids op bed zodat wij de koffers kunnen inpakken want om 6 uur gaan we alweer ontbijten. Onze trein naar Malang vertrekt om 07.45 uur. Goodbye Jogjya!



13 juli

Vroeg op! Ontbijten om 06:00u, want onze trein naar Malang vertrekt om 07:45u. Het wordt een snel ontbijt. Onze gids brengt ons naar het station. We nemen afscheid van hem en stappen met al onze bagage in de trein. We hebben gereserveerde stoelen in een airco coupe. Dat scheelt, want als je even uit de coupe stapt om naar het toilet te gaan wordt je misselijk van de warmte. De toiletlucht zal ook zeker meespelen....

We hebben een treinreis van zeven uur voor de boeg. Ze draaien een film voor de kinderen. Ze hebben er maar een, want ik heb zeven uur lang dezelfde film voorbij zien komen. De kinderen vermaken zich met de IPad. Wij doen af en toe onze ogen dicht en lezen een boek. Zeven uur is best lang! We zien heel veel rijstvelden voorbij komen. Het land is prachtig groen. Op een gegeven moment gaat het regenen. Met donkere wolken komen we aan in Malang.

Iedereen is moe van de reis. We nemen een duik in het zwembad en eten bij de pizzahut. Dat leek een goed idee....
Maar helaas valt de menukaart een beetje tegen. Geen ham, want we eten hier halal. De ananas is ook op. Geen pizza Hawaï vanavond. Geen biertje voor André, dat schenken ze hier niet. Wat dan wel? Een allegaartje aan pizza en nacho's... Met een opgeblazen gevoel staan we weer buiten. Lekker hoor, dat Amerikaanse fastfood.

14 juli

Vandaag vertrekken we richting de Bromo; de vulkaan die je gezien moet hebben als je op Java bent geweest. We stappen eerst in een minibusje, maar al snel verruilen we deze voor een jeep. Onze koffers gaan in het minibusje naar het hotelletje waar we vannacht slapen en wij hebben een jeeptour. Dolle pret! Floortje, Sam en tijn staan joelend in de laadklep. Hier worden we blij van! We ruiken de geuren van het land en horen de geluiden. Overal staan moskeeën, waar de mannen en jongens naartoe wandelen met een gebedskleedje over hun schouder. Het zingen van de imams klinkt soms tienstemmig door de straten. Niet mooi, niet hetzelfde lied, niet gelijk, maar wel allemaal tegelijk.

We rijden steeds hoger de bergen in. Op de zonzijde van de berg worden uien, sperziebonen en kool verbouwd. Keurige strakke rijtjes, een prachtig gezicht. Al slingerend over de bergweg komen we bij onze eerste stop; een waterval. We verwachten er niet zoveel van, het is tenslotte het droge seizoen. Na een heel eind het pad afgedaald te hebben, komen we bij de waterval. Toch mooier dan we verwacht hadden. Het water dondert met groot geweld vanaf de berg naar beneden. Aan het opspringen van het water kun je zien hoe hard het gaat. Verboden te zwemmen! Dit overleef je niet!

We vervolgen onze tour over de bergweg naar boven. Plotseling staan we in de volgende bocht oog in oog met de Bromo. Wauw! Wat een geweldig gezicht. Je ziet de gleuven waar ooit lava doorheen gestroomd heeft over de berg lopen. We kunnen er enigszins een voorstelling van maken hoe dat er uit heeft gezien. De vulkaan is groot. Door de grootte kun je eigenlijk niet eens goed zien dat het een vulkaan is. Maar als we iets verder rijden komen we op de vlakte onderaan de vulkaan. En nu zie je heel goed dat dit een vulkaan is. Het zwarte lavazand is overal om ons heen. Eerst is er nog wel iets groens te zien, maar hoe verder we de vlakte op rijden hoe zwarter het wordt. Wat een wonderlijk landschap. Floortje, Sam en Tijn schrijven hun namen in het zand. Voor eventjes vereeuwigd in het zand, voor altijd op de foto. We krijgen het koud! Het is te voelen dat we hoog zitten. Gelukkig schijnt de zon, anders hadden we het echt heel koud gekregen.

We vervolgen onze weg en rijden een andere berg op. Hier staat ons hotelletje. Buiten staan mannetjes met wollen mutsen. Die kun je alvast kopen voor als je de zonsopgang bij de vulkaan gaat bewonderen. No thank you, van wollen mutsen krijgen wij kriebel op de kop. De koffers zijn er nog niet, dus duiken we het restaurantje in. Het lijkt wel een skihut! Past wel bij de kou.... Ik bestel warme gemberthee, hopelijk word ik daar weer een beetje warm van! We eten en drinken wat en dan zijn onze koffers ook gearriveerd. Snel een lange broek en een sweater aan. Dan hebben we het in ieder geval alweer iets warmer.

's Avonds gaan we vroeg naar bed. De wekker gaat morgenochtend om 02:40. We willen op tijd zijn voor de zonsopgang bij de Bromo.....