Loei

Woensdag 18 juli

Vanmiddag vertrekken we naar Loei, maar voordat we gaan hebben we nog even tijd voor een duik in het zwembad of een fietstochtje. De mannen gaan naar het zwembad en Floortje en ik pakken de fiets. We zijn van plan een klein rondje te fietsen. Ik wil al meteen aan de verkeerde kant van de weg gaan fietsen, als Floortje roept dat ik verkeerd ga. Oeps!

We fietsen over vrij drukke wegen. Ik ben van plan om richting het oude centrum te fietsen, maar heb geen kaart bij me. Het moet dus een beetje op het gevoel. Ik houd links aan in de hoop dat ik de toegangspoort tegenkom. Floortje roept al snel dat we hier net ook fietsten. Ik roep dat dat niet kan en zeg ook nog dat ze niet zo eigenwijs moet zijn, maar Floortje blijft volhouden. “We zijn vier keer links gegaan, dus het moet wel”, zegt ze. In de plattegrond die ik in mijn hoofd heb, kan dat niet, tot ik weer dezelfde knuffelwinkel zie die we aan het begin van onze route ook zagen. OK, Floortje heeft toch gelijk. Ik moet niet zo eigenwijs zijn.

We bezoeken samen een tempel, fietsen nog een rondje door het oude centrum en gaan dan met een verse fruitshake terug naar het zwembad. Onze lunch voor vandaag.

‘s Middags rijden we naar het vliegveld en checken ruim op tijd in. Als we het vliegtuig in gaan, moeten we eerst een stukje met de bus. Achterin is nog plek genoeg. Er zit alleen een monnik. Sam en Tijn gaan tegenover de monnik zitten en ik naast de monnik. Als André er niet naast past, schuif ik nog iets dichter naar de monnik toe. Grote fout! De monnik begint te wijzen naar de overkant en meteen beginnen twee omstanders tegen mij te praten. Ik zit verkeerd! Ik mag niet naast een monnik zitten en moet snel verhuizen naar de overkant. I’m so sorry! Al zo vaak in Thailand geweest, maar dat wist ik niet. Als ik het later navraag blijkt dat je als vrouw niet naast een monnik mag zitten om hem niet in verleiding te brengen. Die fout zal ik niet snel meer maken.

Na een korte vlucht en twee uur in de auto komen we aan op het terrein van Sirila farm. Hier staan vier grote safaritenten, waarvan er de aankomende nachten twee voor ons zijn. De aankomst is goed geregeld. We stappen in een kar die achter een kleine tractor hangt. Koffers erbij en gaan! De kids genieten volop. Als we uiteindelijk aankomen bij de tenten, worden we opgewacht door Peter en zijn vrouw en schoonzus. Overal branden olielampjes, kaarsjes en lampionnetjes. Het is erg sfeervol en knus. We worden welkom geheten met Wodka en sinaasappelsap. Ik drink nooit Wodka en het smaakt naar spiritus. Het onthaal is dus al net even anders dan anders. Nadat we onze koffers in de tent hebben geïnstalleerd, kunnen we meteen aan tafel. We hadden Tijn al voor voorbereid op typisch Aziatisch eten, dus rijst en noodles en geen friet. Je kan maar beter van te voren weten waar je aan toe bent, dat scheelt een hoop teleurstelling aan tafel. We zitten nog niet of er komen twee borden friet op tafel. Dat valt alweer reuze mee! Ik word wel steeds minder geloofwaardig als moeder, maar dat terzijde. Het eten is allemaal even heerlijk!
André kent Peter van zijn reisjes voor zijn werk naar Thailand. Peter heeft grappige verhalen en is zeer gastvrij. We hebben een leuk plekje hier!

‘s Avonds duiken we onze tent in. Best een beetje spannend, want het is heel donker hier. Geen stroom, alleen kaarsjes en lampen op zonne-energie. Aangezien het de afgelopen dagen alleen maar geregend heeft, is er niet veel licht.... De tent is sfeervol! Er staat een tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed. Allebei met klamboe. Ok al kamperen we nu in een tent, echte kampeerders zullen we nooit worden. Zelfs hier slapen we op een echt matras!
Floortje doet in de buitenbadkamer het rolgordijn naar beneden. Na een harde gil, komt ze trillend de tent weer in. Volgens haar zat er een slang tussen het gordijn en die viel bovenop haar arm. André bekijkt het even van dichtbij en ziet nog net een duizendpoot wegschieten. Die zijn hier zo’n tien centimeter lang, dus niet gek dat ze zich rot geschrokken is. Het resultaat is dat niemand in het donker alleen naar de wc durft.

Donderdag 19 juli
De volgende dag gaan we eerst naar de apentempel. Hier zijn heel veel apen met kleintjes, die we een zakje mais voeren. De apen zijn hier gelukkig niet zo agressief als we eerder gezien hebben op Bali. We beklimmen ook nog de trap naar de tempel. De monnik is er niet, dus de tempel is dicht. Het stinkt voor de tempel enorm naar apenkak. Bluh! Als je hier monnik bent, val je om van de stank die hier hangt. Geen pretje! We zijn niet de enigen die de apen voeren. Er komt een pickup truck aan met zakken vol schillen en appelstukken. Alles gaat naar de apen. Die beestjes komen hier niet om van de honger.

Hierna gaan we naar een bergmeer om te zwemmen. We worden op een huisje gezet wat op bamboestokken op het water drijft. Met een longtailboat worden we naar het midden van het meer gevaren. Er liggen nog wat meer van deze huisjes op het water. Allemaal bezet door Thaise mensen. Dit is geen toeristenplek. We krijgen een walkietalkie mee om eten te bestellen bij het restaurantje waar dit huisje bij hoort. We starten met een drankje. André en ik bestellen een biertje. Het blijken twee halve liters. Mijn hemel! Ik drink nooit bier en nu meteen een halve liter. Ik moet eigenlijk eten bestellen met veel pepers, dan weet ik zeker dat de fles leeg raakt. Bier blust goed! Als we eten willen bestellen komt de gids eerst naar ons toe gevaren, want de kaart is in het Thais. We kunnen niets lezen. Na wat handen en voetenwerk bestellen we een aantal gerechten en hopen we dat het ons zal smaken. Het was een goede keus, we eten weer heerlijk!

Na een paar uur op het water gedreven te hebben en heel wat duiken van Sam en Tijn vanaf de bamboestokken waarop het huisje drijft, roepen we door de walkietalkie dat we terug willen. Het regent inmiddels al zeker een uur, maar wij zitten droog. We gaan met huis en al terug naar de kant, dus we blijven ook droog. Na een uurtje in het busje zijn we weer bij de tent waar een heerlijke Aziatische maaltijd op ons wacht. Ik heb een beetje het gevoel dat ik de hele dag aan het eten ben........

Vrijdag 20 juli
Vandaag gaan we fietsen. We gaan met nog een Nederlandse familie. We fietsen door de dorpjes, langs een rijstfabriekje, een weeffabriekje en een schooltje. Bij het schooltje komen we net aan als ze gaan lunchen. De kinderen zitten in de leeftijd van drie tot zeven jaar. Er staan allemaal kleine tafels met stoeltjes en het eten staat op metalen borden klaar. Rijst met kleine stukjes vlees. Voordat ze beginnen komt er een gezongen gebed. Iedereen doet goed mee. De stemmetjes galmen door de lucht. Hierna eten ze allemaal tegelijk, onder het toeziend oog van de juffen. We zijn bord leeg heeft steekt zijn hand op en krijgt nog een beetje. Als toetje een mini-gelatinepuddinkje. Hierna gaan ze allemaal even slapen in de leslokalen. Dit maken wij niet meer mee, wij zitten alweer op de fiets. Tijn heeft een nieuwe vouwfiets, zo nieuw dat de trappers nog niet eens goed vast zitten. Hij trapt twee keer de trapper eraf. Na de tweede keer komt de gereedschapskoffer eraan te pas en wordt de trapper goed vast gezet. Zo komen we weer veilig aan bij het startpunt.

Hierna rijden we door naar het vliegveld, op naar onze volgende bestemming; Elephanthill in Kao Lak.