Een lang verhaal

4 augustus
Mirjam:Vanuit Hue zijn we naar Hoi An gegaan. We hadden een auto geregeld die ons zou brengen. Om tien uur stond de chauffeur voor ons klaar. Hij stelde ons meteen voor aan onze gids. We hadden er dus een gids bij geboekt zonder dat we dat wisten. Leuk! Konden we meteen het een en ander vragen. Wij wisten niet waar een pagode voor staat, nu konden we dat mooi vragen. De gids keek mij verbaasd aan bij mijn vraag en ging overleggen met de chauffeur. Er beginnen bij mij al wat vraagtekens op te komen bij de gids. Nee, dat wist hij niet. En wat zijn dan die monumenten in de rijstvelden? Familiegraven? De gids dacht weer even na en beaamde toen mijn vraag met een instemmend yes. Vervolgens deed hij zijn ogen dicht en ging slapen. Goed. Nu wist ik het zeker. De gids was gewoon het gezelschap terug van de chauffeur. Wel goed ingekleed! Na een rit van drie en een half uur met een kleine stop kwamen we aan in Hoi An.

Wat is het leuk hier! Wat een geweldig plaatsje. Ons hotelletje ligt net buiten Hoi An. We kunnen weer fietsen van het hotel gebruiken, dus met vijf minuten zitten we midden in Hoi An. Het centrum is auto- en brommervrij. Wat een verademing. De kinderen kunnen hier gewoon rondlopen zonder de steeds onze stemmen te horen: " Op de stoep! Kijk uit een auto! Opletten! Pas op voor die auto!" Alleen maar bezorgdheid, maar je merkt dat ze er soms een beetje boos van worden omdat ze de auto heus wel gezien hebben.
Alle straatjes zijn gevuld met winkeltjes en zo hier en daar een kleedje met koopwaar. Boven de straatjes hangen Chinees aandoende lampionnetjes. De mensen zien hier erg vriendelijk en de kinderen zien van alles wat ze willen kopen. Soms proberen we ze nog het een en ander uit hun hoofd te praten, maar ze hebben hun eigen zakcentjes. Als het donker is is het helemaal mooi. Alle lampionnen branden en overal zijn lichtjes. Er is een brug over de rivier waar je een wenslichtje kunt laten zakken en een wens kunt doen. Dat konden we natuurlijk niet weerstaan. Allemaal een eigen wenslichtje en een eigen wensje. En dan drijven al die wensjes van al die mensen in een lange brede slinger van je weg. Heel erg mooi!

Hier zijn ook kleine eetstalletjes langs de straat. Na ons diner zouden we het toetje op straat eten. We namen een soort pannenkoek van gebakken banaan. Meteen twee, want het zag er heerlijk uit. Eigenlijk was het een grote hap hard vet. Nee, niet voor herhaling vatbaar. Volgende keer beter. Verderop was een soort spel. Er hing een potje van keramiek wat je geblinddoekt kapot moest slaan. Je stond een meter of vijf weg, kreeg een masker op en een stok en dan moest je onder luid gekletter van pannendeksels die tegen elkaar geslagen werden proberen het potje kapot te slaan. Bijna iedereen sloeg mis. Hilarisch! En toeristen als we zijn, gingen wij tussen alle Vietnamezen ook een poging wagen. Eerst André. Een halve meter naast het potje. Ik kwam niet meer bij. Toen ik. Wel iets beter, maar ook nog ontzettend mis. Wat een lol! Die Vietnamezen kwamen natuurlijk ook niet meer bij. Toen we wegliepen vroeg Floortje of we dat niet meer wilden doen. Ze "schaamde zich dood!"

Vandaag hebben we de fiets gepakt om tussen de rijstvelden door naar de zee te fietsen. Een behoorlijk tochtje en erg heet. Maar zeker weer de moeite waard. Ossen, koeien, rijstvelden, hier en daar een witte reiger en de straatjes waar de Vietnamezen wonen. Wat mij opvalt in Vietnam is dat ik weinig echte armoede zie of lijk te zien. Waarschijnlijk is het er wel, maar niet duidelijk zichtbaar. Je komt geen bedelaars of verminkte mensen tegen, zoals we in Thailand wel veel zagen. Ook zien de huizen er best mooi uit. Je ziet wel duidelijk het verschil tussen de gewone Vietnamees en de rijkere. De rijke heeft een huis met meerdere kamers, terwijl alle andere huizen bestaan uit een woon- leefruimte waar gekookt, gegeten en geleefd wordt. Alle huizen hebben een leuk kleurtje. Misschien dat het daardoor meer lijkt dan het is? Uiteindelijk kwamen we op het strand aan. Vijf vrouwen schreeuwden naar ons en zwaaiden ons hun "fietsenstalling" in. Wij namen de tweede. Die vrouw was heel erg blij met ons. Ze greep me vast en zoende mijn hand. Ik vond het erg grappig en kon er hartelijk om lachen, waardoor zij ook heel hard ging lachen. Vrolijke boel hier!
Na wat zandkastelen en duiken door de golven verder gingen we lunchen. Vis aan het strand. Verser kan niet! Sneller trouwens wel...... We hebben anderhalf uur aan tafel gezeten voordat de laatste zijn eten kreeg. Daarbij hoort de uitleg dat je hier allemaal om de beurt je eten krijgt. Wat klaar is komt uit de keuken. En niets is tegelijk klaar dus eigenlijk eet je om de beurt. Maar anderhalf uur wachten tot de laatste zijn eten heeft is wel erg lang. De rekening was er wel snel. André had onze Nederlandse buren aan het tafeltje naast ons al horen zeggen dat hoofdrekenen niet de sterkste kant van de bediening was, dus even goed opletten. Bij het zien van het bedrag wisten we al meteen dat het niet klopte. André ging het opnieuw uitrekenen. De serveerster noemde de bedragen op. Het ging wel erg snel, maar we kwamen op een lager bedrag uit dan het eerste bedrag. Toen we wegliepen had ik het gevoel dat het nog steeds niet klopte. André weer terug. Met de menukaart erbij alles opnieuw uitgerekend om er vervolgens achter te komen dat we nog veel te veel hadden betaald. Geld weer terug gekregen en na meerdere keren "sorry sorry sorry" en " dit is me in al die jaren dat ik hier werk nog nooit gebeurd" op de fiets weer terug naar ons hotelletje. Tijn was zo moe dat hij achterop in slaap viel. Mooi! Dan kon hij het 's avonds langer volhouden.

Ik sta hier trouwens in hoog aanzien bij de Vietnamezen. Zodra ze zien dat ik drie kinderen heb en dan ook nog twee jongens en een meisje, val ik zeer in de smaak. André krijgt te horen dat ik "a good wife" ben. Tijn is " a handsome boy" en "he looks like his mother". Ik groei! En ik ben al zo groot vergeleken bij al die kleine mensen hier.

6 augustus.
André neemt het over:

Ja, ze houden hier wel van een goede mama die tenminste 2 zonen op de wereld kan zetten! Maar ze zeggen er wel meteen bij dat 3 kids meer dan genoeg is. Mee eens!!! Druk zat! Hoewel het echt heel goed gaat met de kindjes. Af en toe zitten ze elkaar ff dwars maar dat doen ze thuis ook, vooral als de vermoeidheid toeslaat. Ik moet zeggen dat F, S & T zich goed staande weten te houden in de hitte, de drukte en tussen al die Vietnamezen die maar steeds aan ze willen zitten en graag even met ze op de foto willen. Geen Vietnamees heeft overigens een fototoestel maar wel allemaal een smartphone of een oude Nokia met klassieke beltoon en 1.0 megapixel camera. En natuurlijk een brommer.

Anyway, we hebben al weer aardig wat mee gemaakt in de tussen tijd. Ik schrijf dit namelijk 2 dagen nadat Mirjam de iPad aan mij gaf omdat ik ook wel weer eens een stukje wilde typen. Er is van alles gebeurd de afgelopen dagen en er is een reden waarom ik niet eerder verder kon met het verhaal. Die reden is: wij op een onbewoond eiland, iPads in de kluis van het 'resortje' (letop: dit staat tussen aanhalingstekens!) en de sleutel van de kluis bevond zich 1 ferry overtocht en een brommerrit van een uur verderop. Tja, dan is het vrij lastig om je verhaal te doen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. 2 dagen geleden vertrokken we 's morgens naar Le Domaine de Tam Hai, het volgende plekje waar we 4 nachten hadden geboekt. Door de naam, de foto's en de reviews op internet had met name ik hoge verwachtingen. Het zou een eilandje zijn, rustig gelegen, weg van de bewoonde wereld, waar je op blote voeten kon lopen. Genieten van het echte Vietnam, beetje zwemmen, snorkelen, kayakken, dat soort dingen. De chauffeur van het busje wilde ons ook duidelijk zo snel mogelijk laten genieten van al het moois wat ons te wachten stond. Met een kamikaze gang scheurde hij over het asfalt wat gedurende de 80km die we moesten afleggen nog niet overal even goed was afgewerkt. Zoals in heel Vietnam worden de wegen die al waren aangelegd verbreed en verder worden overal nieuwe wegen aangelegd. Onvoorstelbaar hoeveel er hier wordt gebouwd. Na ongeveer anderhalf a 2 uur jakkeren (80 km in 2 uur lijkt niet snel maar is het voor Vietnamese begrippen wel) kwamen we aan bij een gammele steiger, waar, jawel, een hele flitsende gele speedboat op ons lag te wachten. Kids natuurlijk in de 7e hemel. Dit wordt geweldig en dat was het ook. Tassen aan boord en fullspeed over de rivier naar ons 'resort'. Echt vet cool. Sam achterste voren met wapperende haren op z'n knieën op de achterbank. Vol verwachting klopte ons hart. Mmmm, wel een beetje veel rotzooi op de oevers, maar dat ze hier achteloos afval van zich af gooien dat waren we al wel gewend en ach, het zal straks als we er zijn vast heel anders zijn. Maar na 10 minuten minderde de speedboot al vaart en zaten we nog steeds op de rivier. Mirjam:" oh, ik moet even schakelen, zijn we er al? Is dit het? Huh, ik dacht dat we aan zee zouden zitten? ". André: "Eeuh, tja, ik heb water gezien op de foto's op de website en ook strand." Ian, de manager, het type bierbuik, Hawaï shirt, slecht gebit, stond ons al op te wachten. "Welcome and follow me please". Zo gezegd zo gedaan. Over een keurig aangeveegd (!) zandpad onder de palmbomen door liepen we langs een rijtje leuk uitziende huisjes waarna we bij een overdekte lobby/lounge/bar kwamen met zacht zand op de grond. Daar ploften we neer op een lounge set uit de Blokker folder. We kregen een drankje en de sleutel van huisje 4. Daar wilden we natuurlijk graag even gaan kijken. Huisje was best ruim, maar wel een beetje donker. En het deed een beetje verwaarloost aan. Die constatering bleek juist toen Tijn het kettinkje waarmee je de schuifdeur dicht kon doen door midden brak en ik de deur greep van een andere schuifdeur in mijn hand hield. Alles was wel schoon maar oud en had het net niet (meer). Uiteraard probeerde ik het karakteristieke er op dat moment nog van in te zien. Maar ik vond Mirjam al wel een beetje stilletjes. Dan maar even het zwembad inspecteren. Best oké maar ook hier was het verval ingetreden. De ligbedden konden wel een likkie verf gebruiken en de handdoeken kreeg men na 10 jaar gebruik toch echt niet meer vlekkeloos schoon. Maar het water was lekker en de kinderen vermaakten zich prima. Tijd voor de lunch. Prijstechnisch goed te doen, maar keuze technisch niet heel uitgebreid. Moeten we hier 4 dagen, 2 keer per dag uit kiezen? Eerst maar iets te drinken. Diet coke voor Floortje. Sorry, no have. Jammer. Sam, wat wil jij? Op de menu kaart staat 7-up. Dat wilde Sam wel. Sorry, no have. Okay, what do you have? Coca Cola or Pepsi, was het antwoord. Ik barste in hard gelach uit waarop Mirjam zoiets zei als 'het is net of je ze uitlacht'. Gelukkig kun je over al ter wereld een biertje krijgen, en hier dus ook. Thank God! Het eten was best okay, wel jammer van al die vliegjes en muggen. We werden er helemaal gek van. Leuk joh, op een onbewoond eiland. 'Hebben we hier echt 4 nachten geboekt?'.
Na de lunch namen we 1 kayak en een rubberboot. Want er was wel zee, je moest alleen even de rivier oversteken en dan een soort zandbank van 200 meter oversteken om bij de zee te komen. Dat klonk goed, dus dat was onze expeditie voor de middag. Helemaal leuk. Beetje jammer dat het eerste wat ik zag op de zandbank een paar lege plastic flessen waren. Daar moesten we maar even door heen kijken want het stuk strand en zee erachter was mooi. We hebben een tijdje gezwommen en schelpjes gezocht, erg relaxed. We hadden al wel bedacht dat we rond schemer tijd het best in ons huisje konden zitten vanwege de muggen. Dus op tijd weer terug naar ons eilandje. Tijdens dat kortje overtochtje zijn we mirjam en ik volledig opgegeten door muggen en vermoedelijk zandvliegen. We werden er gek van. Terug op het eiland snel naar ons huisje maar eerst nog even de iPads die ik in de safe had laten opbergen weer ophalen. Jammer joh: kluis op slot en sleutel niet aanwezig. Dat geloof je toch niet.... Kon er ook nog wel bij. Gelukkig had het huisje een old school dvd speler met heuse dvd's. Wachtend tot het volledig donker was hebben we naar een haperende dvd van cirque du soleil zitten kijken. Best knap al die kunstjes! Ik moet zeggen dat het diner wel heel leuk was. Er waren tafels op het strand gezet met verlichting. Dat zag er wel heel mooi uit. Voetjes in het zand en lekker eten. Maar we trokken de conclusie dat we het hier echt geen 4 nachten vol zouden maken. Gelukkig bleek manager Ian een enorm joviale kerel, die volledig meewerkte. Eerder weg was no problem at all. 1 nachtje slapen dus en dan naar..... Tja, waar zouden we eens naartoe gaan? We wilden allemaal wel graag terug naar Hoi An dus de volgende ochtend hebben we online (wel WiFi op het onbewoonde eiland) een hotel geboekt waar we nu zitten. Een splinternieuw hotel met een tof zwembad, heerlijke bedden en lekker eten ( en veel keus!!!). We hebben alleen geen connecting rooms, wel kamers naast elkaar. Floortje en ik hebben de eerste nacht samen in 1 kamer geslapen en Mirjam met de jongetjes. Ook wel eens leuk. Vanavond slaapt Sam bij mij en ligt Floortje bij Mirjam en Tijn op de kamer. We zijn al weer lekker op de fiets naar het strand geweest en hebben vanmiddag echt heel lekker gegeten bij Baby Mustard, een restaurantje dat we onderweg naar strand tegen kwamen. Echt authentiek Vietnamees. Het lekkerste eten tot nu toe en spot goedkoop. Morgen weer?

Oh ja, bijna vergeten: we hebben gisteren nog een bezoekje gebracht aan een zijde rups farm. Op zich is dat niet zo spectaculair maar in het kader van 'try before you die' heb ik daar de pop van een zijde rups gegeten. Zo'n lekkere dikke larve, crispy on the outside, soft on the inside. Gekookt, dus wel dood, maar toch, voor het eerst van mijn leven een insect gegeten, yes! Wilde ik toch even met jullie delen.

9 augustus:
Mirjam: Inmiddels zijn we aangekomen in Danang. We hebben nog een paar heerlijke dagen gehad in Hoi An. Op onze gehuurde fietsjes naar het strand, spelen in de golven, lekker zwemmen in het zwembad en natuurlijk een beetje shoppen. Floortje en ik hebben samen gezellig gewinkeld. Tasje hier, prulletje daar, nog een prulletje erbij. In een van de winkeltjes maakte een vrouwtje vilten hangers. Ze verkocht deze naast heel veel andere spulletjes. Nu dacht ik nergens meer in te trappen. We hadden eerder al een papieren uitvouw kaart gekocht die leuk was voor aan in mijn kleine kastje. Ik had deze kaarten nog nergens gezien. Toen ik vroeg of hij de kaarten zelf maakte kreeg ik een volmondig ja te horen. We hadden dus iets bijzonders gekocht. Maar nee hoor, terwijl we Hoi An verder inliepen werden we er mee dood gegooid. Aan m'n neus zelfgemaakt.......Maar terwijl ik dacht dat het vrouwtje van de vilten hangers een goed verkooppraatje hield, pakte ze een zak erbij en ging ze waar wij bij stonden vilten hangers maken. Er zaten ook paardjes bij! Floortje had ineens al het geduld van de wereld en ging naast de verkoopster zitten wachten tot het paardje af was. Die kochten we natuurlijk! Leuk voor thuis!

En nu zitten we dan in Danang. Totaal andere wereld dan Hoi An. We zitten aan het strand, wat hier enorm breed is. Als we van het zwembad naar de zee lopen zit daar heel veel zand en heel weinig mensen tussen....Ik heb de hele middag met Floortje en Sam in de zee gelegen. Ze hebben hier bodyboards en kleine surfplanken die je mag gebruiken. Grote pret in de omslaande golven. We konden er geen genoeg van krijgen. André en Tijn zaten vooral in het zwembad.

Vanavond zijn we naar de Dragonbridge geweest. Een grote brug over de rivier waar een draak op gemaakt is. De draak veranderd om de paar minuten van kleur en alleen op zaterdagavond om 21:00u spuwt hij vuur. Daar wilden we getuige van zijn. Er vanuit gaande dat er wel een restaurantje in de buurt zou zitten namen we een taxi naar Dragonbridge. Geen restaurant te bekennen. Wel zagen we al dat mensen zich verzamelden rond de brug. We hadden nog dik een uur om iets te eten, maar waar??? Er stond wel een hotel naast de brug, daar hadden ze vast wel iets lekkers. Een dame ging ons voor naar een enorme tl-verlichte hal met afschuwelijke kleedjes en verder geen gasten en een serveerster die geen Engels sprak. Toch maar even snel iets eten, want we wilden de draak natuurlijk niet missen. Wat een fiasco. De kip die ik bestelde bestond uit stukken bot met vellen en geen stukje kip te bekennen. De kale noodles die we voor de kinderen bestelden zat vol garnalen en peper en stukjes vlees met lelletjes vet. En toen ik het opnieuw bestelde door alleen de noodles te laten zien kregen we noodles met knoflook en veel peper. De kinderen gingen met honger het restaurant weer uit. Geen tijd meer om iets anders te regelen, want het was bijna negen uur. Het hele plein naast de rivier wat uitkeek op de brug zag zwart van de mensen en brommers met mensen. Overal werden plastic tafeltjes en stoeltjes vandaan getoverd. Wat een circus! Ook de brug stond vol mensen, alleen onder de drakenkop was het leeg. Daar werd het waarschijnlijk te heet. Op het water dreven boten met gekleurde lichtjes om het spektakel te aanschouwen. Wauw! Dit moest bijzonder zijn!
Om negen uur precies tufte de draak 5 grote pluimen vuur uit gevolgd door meters dikke zwarte rook. Toen niets meer........ Was dit het? Oh nee, na het bijvullen van brandstof werd het trucje nog een keer herhaald. Klaar? Nog niet, nu ging de draak ook nog water spuwen. Hij spuwde meters en meters ver met een grote nevelstraal. De hele mensenmassa die zich verzameld had op de brug rende naar achteren. Van een afstand zag dat er ontzettend grappig uit. Ook dit trucje werd nog een keer herhaald en dat was het. Einde voorstelling. Het geheel had tien minuten geduurd en heel Danang was hiervoor uitgelopen. Er was trouwens verder geen enkele toerist te bekennen. Dit was echt lokaal vermaak!
De kinderen hebben uiteindelijk hun buik gevuld met oreo's en kaaskoekjes. Wat hun betreft de beste maaltijd ooit. Ben benieuwd wat Danang ons nog meer gaat brengen.