Bibberen op de Bromo
Door: Mirjam
Blijf op de hoogte en volg Mirjam & co
18 Juli 2017 | Indonesië, Lombok
15 juli
Fiet, fiet, fiet! Vogeltjes? Nee, de wekker! 02:40u. Oef, wat vroeg. En wat is het koud! In de kamer is het al berekoud, laat staan buiten. We kleden ons snel aan. Laag, over laag, over laag, over laag. En nog is het ijskoud! De eerste jeeps zien we al vertrekken vanuit het raam van onze kamer. Gordijnen zijn er niet echt. Het wordt 's avonds om 18:00u donker en iedereen komt hier voor de zonsopgang bij de Bromo. Niemand wordt hier wakker van de zonsopgang in zijn kamer, maar zit dan op de Bromo. Nee, gordijnen zijn hier overbodig.
Wij stappen ook in een jeep. Een dichte ditmaal. Gelukkig! Dan hebben we het nog een beetje warm. Als we de berg afrijden zien we op de vlakte, waar we gisteren ook al waren, een lange lichtslinger van jeeps. Honderden jeeps rijden in een lange colonne richting het punt van waaruit je de zonsopgang over de Bromo kunt zien. Het is een bijzonder gezicht. Ze komen echt overal vandaan. Wij hebben nog geluk dat we zo dicht bij de Bromo slapen. Anderen zitten waarschijnlijk al wat langer in het jeepje. En wij zijn echt niet de eersten, want voor ons gaat een lange lichtslinger over de vlakte de volgende berg weer op. Wat een circus. We zijn allemaal in opperbeste stemming! Tijn omdat we in een jeep zitten, Sam omdat hij bedacht heeft dat hij later een jeep gaat kopen, Floortje omdat ze zin heeft in het avontuur en wij, omdat dit toch wel heel bijzonder is om te doen met je gezin.
We voegen ons in de lange lichtslinger en rijden mee omhoog. Op een gegeven moment staat de berm vol jeeps. Wij rijden nog iets verder, maar dan parkeert ook onze chauffeur de jeep aan de kant van de weg. We moeten het laatste stuk lopen. Uche, uche! Wat een uitlaatgassen hangen hier. Tientallen brommers zwermen om ons heen. Willen we op de brommer naar boven? Nee, we lopen liever. Op een gegeven moment staan de jeeps driedubbel geparkeerd. De weg is hiermee afgesloten. De brommers planken er evengoed tussendoor. Ook wij zoeken een weg tussen de jeeps en de brommers door naar boven. Als de winkeltjes beginnen weten we dat we bijna boven zijn. Honderden mensen lopen naar het uitzichtpunt. We geven de kinderen instructie om dicht bij ons te blijven. Als we ze hier kwijt raken vinden we ze nooit meer terug! En het is koud! Ijskoud! Op het uitkijkpunt, een rond pleintje, zitten allemaal mensen te wachten. Het is bijna vier uur. De zon komt om kwart voor zes op. Brrrrr, dat betekent nog twee uur wachten in de kou. We huren een plastic matje waar we op kunnen zitten. Zo trekt de kou niet zo in onze lijven. Er is nog een klein plekje tegen een muurtje. Op de treden van de trap( het pleintje bestaat uit een soort tribune met lange traptreden waar je op kunt zitten) zit het al vol. Ik heb een fleecedekentje meegenomen uit het vliegtuig (tuurlijk mag dat niet, maar mijn warme vest ligt nog in de trein.....) en ben daar nu heel blij mee. Tijn zit op mijn schoot, Floortje naast mij en het dekentje trekken we strak om ons heen. Het helpt iets, maar het is nog steeds berekoud. Sam zit bij André op schoot. En zo zitten we dicht tegen elkaar aan in de hoop een beetje warm te blijven. Er zitten al heel veel mensen, maar er komen er nog veel meer bij. Het is te hopen dat dit alles de moeite waard is, want het is echt afzien! En als straks al die mensen gaan staan, dan ziet het zwart van de mensen.....dan zien we nog niets. Er lopen verhuurders rond die kleedjes en jassen verhuren. We huren er nog maar een kleedje bij. Die kunnen we achter onze rug leggen. De kou trekt via het muurtje toch ons lijf in. Na meer dan een uur zijn alle ruimtes op het plein gevuld met de mensen die nog na ons binnen zijn gekomen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Op een gegeven moment gaan de eerste mensen staan. Iedereen heeft een mobiele telefoon, die in de lucht wordt gehouden voor foto's en filmpjes. Door op die telefoons te kijken zie ik de eerste oranje stralen van de zon. Wij gaan ook maar staan, straks missen we het moment suprème! Nu blijkt dat we toch best een goede plek hebben. Voor ons ziet het inderdaad zwart van de mensen, maar we kunnen op ons muurtje klimmen en dan kijken we er toch mooi overheen. Er gebeurt nog niet zoveel. En als je staat is het nog kouder. We kruipen maar weer in elkaar op ons matje. André blijft staan, samen met Floortje. Bikkels! En dan is het toch zover... Er komt steeds meer licht achter de vulkaan vandaan. We gaan allemaal weer staan en zien het steeds lichter worden. De kinderen kruipen weer tegen elkaar aan op de grond, ze vinden het toch te koud. Het lijken wel egeltjes.
We boffen met ons plekje. We zien nu de Bromo, de zonnestralen en de wolken die onder ons hangen. En natuurlijk honderden mensen die dit ook proberen te zien. Maar we hebben het zo koud, dat we het genoeg vinden. We besluiten terug te lopen naar de jeep. Terwijl we het uitzichtpunt verlaten zien we nog net de zon boven de Bromo komen. Toch alles nog gezien!
De weg naar beneden is net zo druk als naar boven. Het lijkt de uittocht uit Egypte wel. Al die mensen die in het donker naar boven zijn gelopen proberen nu in het licht hun jeep weer terug te vinden. Wij hebben voor de zekerheid een foto van het nummerbord gemaakt. Ik zou onze jeep al bijna voorbij gelopen zijn als Tijn zegt dat we er zijn. We klimmen in onze jeep. Gelukkig hier is het een beetje warm. Het is 06:00u. Onze jeep moet nog gekeerd worden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Aan de overkant staat de weg ook vol jeeps en voor en achter ons ook. De weg is trouwens ook vol met jeeps die naar beneden rijden, brommers die er tussendoor scheuren en mensen die hun jeep zoeken. Wat een heksenketel!
Uiteindelijk keert ook onze chauffeur de jeep door hem gewoon voor een andere te zetten en gaan we naar beneden. Tijn is een beetje teleurgesteld dat we niet de vulkaan zelf beklimmen, maar dat kan volgens ons niet.
Dan blijkt dat het avontuur toch nog niet helemaal afgelopen is. We kunnen toch de vulkaan op! Op de zandvlakte onder de Bromo hadden we al wel een soort tempel gezien. Dit blijkt de startplek om de kraterrand op te klimmen. En wat een bof! Je kunt ook een paardje huren om je naar boven te brengen. Wij lopen, maar Floortje, Sam en Tijn gaan te paard. Het laatste stuk naar de kraterrand moet iedereen lopen. Een lange stijle trap brengt ons tot aan de rand. Een donderend geluid komt ons al tegemoet. Boven aangekomen kijk je inderdaad zo de krater in. Eigenlijk zie je nog steeds niets, maar het gat ziet er angstaanjagend uit. Floortje wil zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik houd haar hand vast en die van Tijn. Straks valt er een naar beneden! Er is een ienie mienie-reling. Het is eigenlijk levensgevaarlijk. Maar dat zal misschien mijn moederangst wel zijn? Per slot van rekening ziet het ook hier zwart van de mensen en dat zal dag in dag uit hetzelfde zijn. We spoeden ons weer de trap af naar beneden. Hier willen we niet langer dan nodig blijven staan!
Onderaan de trap staan de paardjes te wachten. Andere weliswaar, want het is "one group". Het duurt wel even voordat we daar achter zijn, maar dan zitten de kinderen uiteindelijk toch weer op een paardje. Zij zijn natuurlijk veel sneller dan wij, maar onderaan de vulkaan staan ze op ons te wachten. Een van de paardenverhuurders staat er nog bij (er moet nog betaald worden), de andere zijn alweer met nieuwe klanten naar boven. Ook de chauffeur van de jeep heeft de kinderen alweer gevonden. We rijden terug naar het hotelletje. 08:30u! Het ontbijt staat al klaar, maar eigenlijk hebben we er al een dag opzitten!
's Middags rijden we naar Surabaya. Morgen vertrekt ons vliegtuig vanaf daar naar Lombok.
16 juli
Uitslapen zit er nog niet in! We vertrekken vanmorgen naar Lombok, dus op tijd opstaan. In de middag komen we aan op Lombok. Wat een rust vergeleken bij Java. Vooral veel minder verkeer. Dat is wel het grootste verschil. Ons hotel ligt in een klein straatje aan het strand. We hebben keus uit een aantal restaurantjes en kiezen er een met een pooltafel. Het eten is niet echt om warm voor te lopen, maar de pooltafel maakt veel goed.
17 juli
Het schijnt dat je rondom Lombok prachtig kunt snorkelen. Dat is de reden waarom we hier naartoe zijn gegaan. Vandaag gaan we ervaren of dat ook echt zo is. Om 08:00u worden we opgehaald voor een snorkeltrip. Wel vroeg! Maar als we horen dat we eerst anderhalf uur in de auto moeten zitten, dan begrijpen we waarom we zo vroeg weg gaan. Monica, onze gids, blijkt vroeger juf te zijn geweest. Montessoriaan. Ze is gestopt omdat je in een hotel meer verdient dan in het onderwijs. Jammer dat ze gestopt is, ze vindt lesgeven nog steeds geweldig..... We hebben een leuk gesprek over het onderwijs en de verschillen tussen onze culturen. Juffen onder elkaar :-)
Ons bootje is smal en lang. Een typisch Aziatisch bootje. De lunch wordt aan boord gebracht, onze spullen zetten we erin en dan zijn we klaar om te gaan. We hebben twee kapiteins. Hassan en Samir. Al snel komen we op onze eerste snorkelplek. We drijven mee met de stroom langs het rif en zien veel vissen, zeepaardjes (niet zoals die gekrulde in tekenfilms en prentenboeken, maar lang dun en recht) en heel veel blauwe en witte zeesterren. Samir en Monica snorkelen met ons mee. Hassan zorgt dat de boot klaar staat als een van ons eruit zou willen. De stroming zet ons uiteindelijk op het strand. We stappen weer in de boot en gaan naar het volgende snorkelrif. Hier zien we onze eerste schildpad. De schildpad heeft al snel door dat wij er zijn en zwemt de diepte in. Toch hebben we hem allemaal even gezien!
Na een lekkere lunch die we eten uit een pakketje van bananenbladeren (rijst met een gekookt eitje en tempeh) gaan we weer snorkelen. We zwemmen echt tussen duizenden visjes. Ze zwemmen in scholen. Hierdoor zien we ook de verschillende soorten. Groen, blauw, gestreept, maanvissen, soms een nemo. En het houdt nooit op. Hoever je ook kunt kijken, we zien alleen maar vissen! Floortje, Sam en Tijn gebruiken geen snorkel. Zij happen naar lucht, zwemmen een stuk onder water en happen dan weer naar lucht. Vooral voor Tijn is dit echt vermoeiend, maar de mooie onderwaterwereld zorgt ervoor dat hij het lang volhoudt. Op een gegeven moment zien we weer een schildpad. Deze lijkt niet bang. We hangen boven hem, terwijl hij eten zoekt tussen het koraal. Af en toe zwemt hij even naar boven om lucht te happen. Wat een geluk dat we dit van zo dichtbij kunnen zien. We kunnen hem bijna aanraken! Dan is het voor Tijn genoeg. Hij is echt op van al het zwemmen. Ik klim met hem op de boot terwijl André met Floortje en Sam nog even in het water blijven. Tijn gaat op het puntje van de boot liggen en binnen een mum van tijd is hij in slaap gevallen. Sam en ik nemen, samen met Hassan, nog een laatste duik. Wij zien als toetje nog vier joekels van vissen van wel een meter groot. Als we weer op de boot klimmen zoekt Hassan de vissen op in het boek wat Monica bij zich heeft. Hij is net zo enthousiast als wij. De naam ben ik alweer vergeten, maar het zijn vissen die je hier zelden ziet. Dat was onze bonus voor vandaag!
Op de terugweg zijn we allemaal stil. Doodop van het snorkelen. Het was weer een mooie dag!
Fiet, fiet, fiet! Vogeltjes? Nee, de wekker! 02:40u. Oef, wat vroeg. En wat is het koud! In de kamer is het al berekoud, laat staan buiten. We kleden ons snel aan. Laag, over laag, over laag, over laag. En nog is het ijskoud! De eerste jeeps zien we al vertrekken vanuit het raam van onze kamer. Gordijnen zijn er niet echt. Het wordt 's avonds om 18:00u donker en iedereen komt hier voor de zonsopgang bij de Bromo. Niemand wordt hier wakker van de zonsopgang in zijn kamer, maar zit dan op de Bromo. Nee, gordijnen zijn hier overbodig.
Wij stappen ook in een jeep. Een dichte ditmaal. Gelukkig! Dan hebben we het nog een beetje warm. Als we de berg afrijden zien we op de vlakte, waar we gisteren ook al waren, een lange lichtslinger van jeeps. Honderden jeeps rijden in een lange colonne richting het punt van waaruit je de zonsopgang over de Bromo kunt zien. Het is een bijzonder gezicht. Ze komen echt overal vandaan. Wij hebben nog geluk dat we zo dicht bij de Bromo slapen. Anderen zitten waarschijnlijk al wat langer in het jeepje. En wij zijn echt niet de eersten, want voor ons gaat een lange lichtslinger over de vlakte de volgende berg weer op. Wat een circus. We zijn allemaal in opperbeste stemming! Tijn omdat we in een jeep zitten, Sam omdat hij bedacht heeft dat hij later een jeep gaat kopen, Floortje omdat ze zin heeft in het avontuur en wij, omdat dit toch wel heel bijzonder is om te doen met je gezin.
We voegen ons in de lange lichtslinger en rijden mee omhoog. Op een gegeven moment staat de berm vol jeeps. Wij rijden nog iets verder, maar dan parkeert ook onze chauffeur de jeep aan de kant van de weg. We moeten het laatste stuk lopen. Uche, uche! Wat een uitlaatgassen hangen hier. Tientallen brommers zwermen om ons heen. Willen we op de brommer naar boven? Nee, we lopen liever. Op een gegeven moment staan de jeeps driedubbel geparkeerd. De weg is hiermee afgesloten. De brommers planken er evengoed tussendoor. Ook wij zoeken een weg tussen de jeeps en de brommers door naar boven. Als de winkeltjes beginnen weten we dat we bijna boven zijn. Honderden mensen lopen naar het uitzichtpunt. We geven de kinderen instructie om dicht bij ons te blijven. Als we ze hier kwijt raken vinden we ze nooit meer terug! En het is koud! Ijskoud! Op het uitkijkpunt, een rond pleintje, zitten allemaal mensen te wachten. Het is bijna vier uur. De zon komt om kwart voor zes op. Brrrrr, dat betekent nog twee uur wachten in de kou. We huren een plastic matje waar we op kunnen zitten. Zo trekt de kou niet zo in onze lijven. Er is nog een klein plekje tegen een muurtje. Op de treden van de trap( het pleintje bestaat uit een soort tribune met lange traptreden waar je op kunt zitten) zit het al vol. Ik heb een fleecedekentje meegenomen uit het vliegtuig (tuurlijk mag dat niet, maar mijn warme vest ligt nog in de trein.....) en ben daar nu heel blij mee. Tijn zit op mijn schoot, Floortje naast mij en het dekentje trekken we strak om ons heen. Het helpt iets, maar het is nog steeds berekoud. Sam zit bij André op schoot. En zo zitten we dicht tegen elkaar aan in de hoop een beetje warm te blijven. Er zitten al heel veel mensen, maar er komen er nog veel meer bij. Het is te hopen dat dit alles de moeite waard is, want het is echt afzien! En als straks al die mensen gaan staan, dan ziet het zwart van de mensen.....dan zien we nog niets. Er lopen verhuurders rond die kleedjes en jassen verhuren. We huren er nog maar een kleedje bij. Die kunnen we achter onze rug leggen. De kou trekt via het muurtje toch ons lijf in. Na meer dan een uur zijn alle ruimtes op het plein gevuld met de mensen die nog na ons binnen zijn gekomen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Op een gegeven moment gaan de eerste mensen staan. Iedereen heeft een mobiele telefoon, die in de lucht wordt gehouden voor foto's en filmpjes. Door op die telefoons te kijken zie ik de eerste oranje stralen van de zon. Wij gaan ook maar staan, straks missen we het moment suprème! Nu blijkt dat we toch best een goede plek hebben. Voor ons ziet het inderdaad zwart van de mensen, maar we kunnen op ons muurtje klimmen en dan kijken we er toch mooi overheen. Er gebeurt nog niet zoveel. En als je staat is het nog kouder. We kruipen maar weer in elkaar op ons matje. André blijft staan, samen met Floortje. Bikkels! En dan is het toch zover... Er komt steeds meer licht achter de vulkaan vandaan. We gaan allemaal weer staan en zien het steeds lichter worden. De kinderen kruipen weer tegen elkaar aan op de grond, ze vinden het toch te koud. Het lijken wel egeltjes.
We boffen met ons plekje. We zien nu de Bromo, de zonnestralen en de wolken die onder ons hangen. En natuurlijk honderden mensen die dit ook proberen te zien. Maar we hebben het zo koud, dat we het genoeg vinden. We besluiten terug te lopen naar de jeep. Terwijl we het uitzichtpunt verlaten zien we nog net de zon boven de Bromo komen. Toch alles nog gezien!
De weg naar beneden is net zo druk als naar boven. Het lijkt de uittocht uit Egypte wel. Al die mensen die in het donker naar boven zijn gelopen proberen nu in het licht hun jeep weer terug te vinden. Wij hebben voor de zekerheid een foto van het nummerbord gemaakt. Ik zou onze jeep al bijna voorbij gelopen zijn als Tijn zegt dat we er zijn. We klimmen in onze jeep. Gelukkig hier is het een beetje warm. Het is 06:00u. Onze jeep moet nog gekeerd worden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Aan de overkant staat de weg ook vol jeeps en voor en achter ons ook. De weg is trouwens ook vol met jeeps die naar beneden rijden, brommers die er tussendoor scheuren en mensen die hun jeep zoeken. Wat een heksenketel!
Uiteindelijk keert ook onze chauffeur de jeep door hem gewoon voor een andere te zetten en gaan we naar beneden. Tijn is een beetje teleurgesteld dat we niet de vulkaan zelf beklimmen, maar dat kan volgens ons niet.
Dan blijkt dat het avontuur toch nog niet helemaal afgelopen is. We kunnen toch de vulkaan op! Op de zandvlakte onder de Bromo hadden we al wel een soort tempel gezien. Dit blijkt de startplek om de kraterrand op te klimmen. En wat een bof! Je kunt ook een paardje huren om je naar boven te brengen. Wij lopen, maar Floortje, Sam en Tijn gaan te paard. Het laatste stuk naar de kraterrand moet iedereen lopen. Een lange stijle trap brengt ons tot aan de rand. Een donderend geluid komt ons al tegemoet. Boven aangekomen kijk je inderdaad zo de krater in. Eigenlijk zie je nog steeds niets, maar het gat ziet er angstaanjagend uit. Floortje wil zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik houd haar hand vast en die van Tijn. Straks valt er een naar beneden! Er is een ienie mienie-reling. Het is eigenlijk levensgevaarlijk. Maar dat zal misschien mijn moederangst wel zijn? Per slot van rekening ziet het ook hier zwart van de mensen en dat zal dag in dag uit hetzelfde zijn. We spoeden ons weer de trap af naar beneden. Hier willen we niet langer dan nodig blijven staan!
Onderaan de trap staan de paardjes te wachten. Andere weliswaar, want het is "one group". Het duurt wel even voordat we daar achter zijn, maar dan zitten de kinderen uiteindelijk toch weer op een paardje. Zij zijn natuurlijk veel sneller dan wij, maar onderaan de vulkaan staan ze op ons te wachten. Een van de paardenverhuurders staat er nog bij (er moet nog betaald worden), de andere zijn alweer met nieuwe klanten naar boven. Ook de chauffeur van de jeep heeft de kinderen alweer gevonden. We rijden terug naar het hotelletje. 08:30u! Het ontbijt staat al klaar, maar eigenlijk hebben we er al een dag opzitten!
's Middags rijden we naar Surabaya. Morgen vertrekt ons vliegtuig vanaf daar naar Lombok.
16 juli
Uitslapen zit er nog niet in! We vertrekken vanmorgen naar Lombok, dus op tijd opstaan. In de middag komen we aan op Lombok. Wat een rust vergeleken bij Java. Vooral veel minder verkeer. Dat is wel het grootste verschil. Ons hotel ligt in een klein straatje aan het strand. We hebben keus uit een aantal restaurantjes en kiezen er een met een pooltafel. Het eten is niet echt om warm voor te lopen, maar de pooltafel maakt veel goed.
17 juli
Het schijnt dat je rondom Lombok prachtig kunt snorkelen. Dat is de reden waarom we hier naartoe zijn gegaan. Vandaag gaan we ervaren of dat ook echt zo is. Om 08:00u worden we opgehaald voor een snorkeltrip. Wel vroeg! Maar als we horen dat we eerst anderhalf uur in de auto moeten zitten, dan begrijpen we waarom we zo vroeg weg gaan. Monica, onze gids, blijkt vroeger juf te zijn geweest. Montessoriaan. Ze is gestopt omdat je in een hotel meer verdient dan in het onderwijs. Jammer dat ze gestopt is, ze vindt lesgeven nog steeds geweldig..... We hebben een leuk gesprek over het onderwijs en de verschillen tussen onze culturen. Juffen onder elkaar :-)
Ons bootje is smal en lang. Een typisch Aziatisch bootje. De lunch wordt aan boord gebracht, onze spullen zetten we erin en dan zijn we klaar om te gaan. We hebben twee kapiteins. Hassan en Samir. Al snel komen we op onze eerste snorkelplek. We drijven mee met de stroom langs het rif en zien veel vissen, zeepaardjes (niet zoals die gekrulde in tekenfilms en prentenboeken, maar lang dun en recht) en heel veel blauwe en witte zeesterren. Samir en Monica snorkelen met ons mee. Hassan zorgt dat de boot klaar staat als een van ons eruit zou willen. De stroming zet ons uiteindelijk op het strand. We stappen weer in de boot en gaan naar het volgende snorkelrif. Hier zien we onze eerste schildpad. De schildpad heeft al snel door dat wij er zijn en zwemt de diepte in. Toch hebben we hem allemaal even gezien!
Na een lekkere lunch die we eten uit een pakketje van bananenbladeren (rijst met een gekookt eitje en tempeh) gaan we weer snorkelen. We zwemmen echt tussen duizenden visjes. Ze zwemmen in scholen. Hierdoor zien we ook de verschillende soorten. Groen, blauw, gestreept, maanvissen, soms een nemo. En het houdt nooit op. Hoever je ook kunt kijken, we zien alleen maar vissen! Floortje, Sam en Tijn gebruiken geen snorkel. Zij happen naar lucht, zwemmen een stuk onder water en happen dan weer naar lucht. Vooral voor Tijn is dit echt vermoeiend, maar de mooie onderwaterwereld zorgt ervoor dat hij het lang volhoudt. Op een gegeven moment zien we weer een schildpad. Deze lijkt niet bang. We hangen boven hem, terwijl hij eten zoekt tussen het koraal. Af en toe zwemt hij even naar boven om lucht te happen. Wat een geluk dat we dit van zo dichtbij kunnen zien. We kunnen hem bijna aanraken! Dan is het voor Tijn genoeg. Hij is echt op van al het zwemmen. Ik klim met hem op de boot terwijl André met Floortje en Sam nog even in het water blijven. Tijn gaat op het puntje van de boot liggen en binnen een mum van tijd is hij in slaap gevallen. Sam en ik nemen, samen met Hassan, nog een laatste duik. Wij zien als toetje nog vier joekels van vissen van wel een meter groot. Als we weer op de boot klimmen zoekt Hassan de vissen op in het boek wat Monica bij zich heeft. Hij is net zo enthousiast als wij. De naam ben ik alweer vergeten, maar het zijn vissen die je hier zelden ziet. Dat was onze bonus voor vandaag!
Op de terugweg zijn we allemaal stil. Doodop van het snorkelen. Het was weer een mooie dag!
-
18 Juli 2017 - 19:05
Dewitjes:
Wat wordt die zonsopgang inmiddels uitgemolken!
Jaren geleden stonden we er met een paar jeeps en tientallen mensen, maar als ik dit nu lees...
Echt wel bijzonder hoor om dit samen met je kinderen mee te maken.
Ik vertelde Luc en Evi zojuist over jullie avonturen, daar hebben ze ook wel zin in!
Vandaag liepen wij een simpel bergpad in Zwitserland.
Erg saai volgens Luc. Dat snorkelen en rijden in een jeep vindt ie veel spannender, Evi trouwens ook!!
Geniet lekker verder, we lezen heerlijk mee!!
Liefs van ons uit Zwitserland -
18 Juli 2017 - 20:31
Maria:
Nu eerst even proberen of ik dit geplaatst krijg, voordat er weer een epistel wordt geschreven wat niet geplaatst wordt. Xxx -
18 Juli 2017 - 20:56
Maria:
Jongens wat weer een fantastische reisverslagen! Zo herkenbaar! Niet dat ik er zelf ooit ben geweest, maar ik herken het van de verhalen van Sara en Jos. Ook nu zit Jos naast me en zegt; " Ja, dat wat ze schrijft over de Bromo, is echt zo hoor. Het zand is heel rul en als je niet uitkijkt flikker je zo de vulkaan in". Hij en Sara hebben immers ook de koude nachtelijke reis naar de Bromo gemaakt, als low budget toeristen hé -
18 Juli 2017 - 21:03
Maria:
Nou, de helft staat erop..... Blijkbaar kun je maar een beperkt aantal woorden verzenden?
Dus wel om 12 uur in de kou, zonder jas omhoog. Snel een jas gehuurd voor 2 euro en Sara een stoofje. ( wel low budget uit Laren hé! -
18 Juli 2017 - 21:08
Maria:
Afijn, ze hebben dus heel lang gewacht in de kou.... Niets gezien.... Was te bewolkt.... Wel mooie verhalen! -
18 Juli 2017 - 21:17
Maria:
Er waren mensen ( lees Hollanders ) die 2 euro te duur vonden voor een jas, maar later toch terug kwamen.... Helaas waren ze toen 3 euro -
18 Juli 2017 - 21:20
Maria:
Geweldig die snorkel belevenissen! Ik beleef het nu helemaal met jullie mee en ga er ook zeker ook zelf eens heen ! Bedankt ! Dat we dit weer mochten meebeleven met jullie xxxxx -
18 Juli 2017 - 21:57
Oma Riet:
Wat weer een ervaring.totaal anders dan de onze.behalve de kou dan.
Het was wel druk en vroeg.maar niet zoals bij jullie.Maar toch leuk.
Het snorkelen en varen en zwemmen blijt fijn ;Geniet weer verder. knuffel en dikke kus van opa en oma.
Frankrijk is ook heerlijk, veel zon en warmte.
-
18 Juli 2017 - 22:11
Fam Veenstra:
Wat een verhalen weer! Leuk ook om de foto's te zien, het ziet er geweldig uit.
Fiet fiet fiet, hahaha.
Het ziet er ook zonnig uit, heerlijk.
Veel plezier daar hoor, doe voorzichtig!
Liefs van ons uit B! -
18 Juli 2017 - 22:25
Anke:
Oh wat een spannende avonturen weer!! Genieten, ook voor ons lezers! Ook leuk om het reisverslag van Maria te lezen -
18 Juli 2017 - 22:28
Anke:
.. bij mij valt er ook een gedeelte weg. Wl ivm de emoticons.. (knipoog/lachende smiley..) anyway.. geniet lekker van t rustige Lombok. Dikke kus van ons -
18 Juli 2017 - 23:00
Janet:
Prachtig jullie indrukken mee te beleven. Geniet en liefs uit Zeeland. x J.
-
20 Juli 2017 - 02:29
Maria:
We hebben ook het reisverslag van Sara over Indonesië nog eens gelezen in Sarafina.reismee.nl en het fotoboek erbij gepakt, zo leuk! We zijn al aan het kijken naar vliegtickets, want ik heb er ook zo'n zin in gekregen door jullie verhalen, het klinkt zo fantastisch! Liefs en o ja, ik denk dat Anke gelijk heeft en dat tekst telkens is weggevallen na mijn lachebekkies -
20 Juli 2017 - 09:30
Evarien:
Wat een geweldig avontuur weer !
Het verhaal van de Bromo roept veel herinneringen op.
De kou , gehuld in dekens van de hostel, het vangen van die eerste zonnestralen !
Wij waren er toen met tientallen.
Geen rijen jeeps en brommertjes. Wel paardjes! Die hoorde je over lange afstand aankomen.
Lekker en mooi dat snorkelen op Lombok. Die grote vis was dat de Napoleon vis?
Ik weet nog dat de eerste keer dat ik die zo dichtbij zag ik me rot schrok.
Geniet er maar van.
Jullie hebben nog veel meer moois voor de boeg !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
